Terminé le 21.05.23
Présenté dans laGalerie du Soir
Dimitri Michaux. Syllogomanie
Voor de nieuwe editie van Galerie du Soir kozen we Dimitri Michaux en zijn werk Syllogomanie.
Voor Dimitri Michaux is fotografie al lang een evidentie. ‘Ik ging in het middelbaar naar het IATA in Namen en in het derde jaar koos ik daar voor de richting ‘kunst’. Vanaf het vierde jaar en tot het einde van mijn humaniora volgde ik de richting fotografie.’ Een passie die hij jaren daarvoor al te pakken kreeg. ‘Ik koos voor fotografie omdat dat een domein is dat ik al lang leuk vond. Het is een wereld die ik heb leren kennen via de man van mijn moeder, die zelf aan fotografie deed. Hij werkte analoog en ik hield wel van het ambachtelijke kantje, het labo, de baden... Ik wilde daarmee aan de slag, op de oude manier.’
Eerst werkte hij dus alleen analoog en experimenteerde en ontdekte hij zoveel hij maar kon als autodidact. Na het IATA wilde hij die passie verder ontwikkelen en richtte hij zich naar fotografiescholen. ‘Ik kende de reputatie van 75 in de analoge fotografie en dat leek me de meest vanzelfsprekende keuze.’ In de loop van zijn studies deed hij natuurlijk ook aan digitale fotografie, maar parallel daarmee bleef hij de basisprincipes van de fotografie verder onderzoeken.’
Toch stelt hij in de Galerie du Soir digitaal werk voor, dat tot stand kwam door een samenloop van omstandigheden. ‘Alles begon met een opdracht die de lesgevers gaven tijdens de covidperiode. Omdat reporta- ges buiten niet mogelijk waren, stelden ze ons voor om rond het thema ‘thuis’ te werken. Aanvankelijk had dat niets te maken met mijn eindwerk, maar eens ik eraan begonnen was, dacht ik dat het misschien iets interessants was om in verder te gaan.’
Dimitri Michaux werkte rond een wat onverwacht thema: de pathologie van zijn moeder. ‘Mijn moeder vergaart al sinds jaar en dag dingen, op een systematische manier. Dat neemt alle ruimten van het huis in. Die toestand raakt me enorm, maar ik kan er niets aan veranderen. Het als onderwerp voor mijn opdracht kiezen, was een manier om wat meer afstand te nemen en het portret te maken van iemand die zich niet bewust is van het probleem.’
In een eerste fase informeerde de jongeman zich over de pathologie die in het Frans de ingewikkelde naam ‘syllogomanie’ heeft, verzamelstoornis in het Nederlands, en het was zijn bedoeling om verschillende personen die eraan leden te fotograferen. ‘Ik besefte al snel dat het me enorm veel tijd zou kosten om ze te vinden, mijn project uit te leggen, hun toestemming te krijgen... Dus besloot ik om te focussen op het gezinsleven, bij mij thuis, in dat universum.’
Dimitri Michaux woont immers met zijn zussen in het huis waar zijn moeder in alle kamers allerlei voorwerpen ophoopt. Niemand keek verbaasd op toen hij aan zijn werk begon. ‘Ik maak al foto’s van toen ik zeven was. Mijn moeder en mijn zussen zijn het gewoon om me constant met een fototoestel in mijn handen te zien.’
Het waren de opnamen zelf die het belangrijkste probleem vormden. ‘Dat was zeer lastig omdat de kamers zo volgestouwd zijn dat je geen afstand kunt nemen, er is ook weinig licht. Het was niet eenvoudig om het juiste standpunt te vinden. En bovendien was ik zo gewoon aan die manier van leven dat ik de dingen niet meer opmerkte. Omdat ik in die periode op kot was, kwam ik een keer per week terug en zo heb ik moeten leren om het huis te herontdekken.’
Hij dook weer in dat universum waar de conservenblikken, de pakken pasta, de flessen olie, de kommen, de schoenen, het keukengerei, de snuisterijen... zich opstapelden. ‘Ik fotografeerde een of ander voorwerp dat me plots opviel. Een beetje zoals street photography, maar dan thuis.’ De uiteindelijke beelden zijn indrukwekkend... behalve voor zijn moeder en zussen. ‘Ze reageerden daar niet bijzonder op, want voor hen is het heel gewoon. Het is hun leven van elke dag. Mijn moeder was wel een beetje verrast, maar totaal niet van streek.’ Verder wil Dimitri Michaux de blik prikkelen van wie zijn werk ontdekt. ‘Eerst is er het gevoel van overdaad, verdrukking. Het gevoel ook een beetje binnen te treden in de intimiteit van ons gezin. Maar daarna kun je volgens mij van beeld naar beeld gaan en er telkens iets meer in ontdekken. Er is zoveel te zien dat je er nooit klaar mee bent.’
