Afgelopen tentoonstelligen
In 2017 ging de Franse fotografe Laura Henno van start met een langlopende fotoreportage in het Slab City-kamp. Elk jaar neemt ze een aantal weken haar intrek in een caravan in deze verloren stad in het hart van de Californische woestijn.
Een mooi aantal deelnemers voor de 19de editie van de Prix National Photographie Ouverte! Maar liefst 353 inzendingen dongen naar de gunst van de jury.
De laatste jaren zagen we een nieuw type van influencers terrein winnen: de virtuele influencers.
Onder de titel ‘À l’eau! À l’eau!’ laten we u twee uiteenlopende benaderingen van dat thema herontdekken, allebei gelinkt aan de zomerperiode waarin de tentoonstelling te zien is. In onze contreien bestaat de zomer uit twee onmisbare ingrediënten: zon en water. En het eerste leidt gewoonlijk tot een massaal en wijdverbreid gebruik van het tweede.
Na een eerste presentatie in het Musée Nicéphore Niépce is de tentoonstelling Erased te zien in het Musée de la Photographie.
Het werk dat op deze tentoonstelling te zien is dompelt ons onder in de wereld van burgers en soldaten die dezelfde wens delen: de bevrijding van hun land en het einde van de moordende oorlog.
Camille Peyre heeft veel interesse voor economie en financiën en de impact daar van op onze levens en het werkuniform is volgens hem een symbolisch object dat klasse en machtsverschillen aangeeft.
Any Way volgt drie personages die zich voortbewegen op de atletiekpiste.
Deze unieke tentoonstelling in België heeft plaats in het Musée de la Photographie à Charleroi. Ze werd ontworpen door de Zwitserse stichting voor de fotografie (Fotostiftung Schweiz) in Winterthur, op basis van de gulle schenking door Peter Knapp.
Thomas Chable doorkruiste als fotograaf van hier en elders enkele landen, vooral in Afrika. Zo ging hij naar Mali, Ethiopië, Burkina Faso en Marokko, maar hij richtte zijn blik ook op Mexico en Frankrijk.
Na de dood van zijn kat was Elliot Ross geïntrigeerd door de foto die zijn vrouw had opgehangen: waaraan dacht het dier op het moment van de opname?
In Papagalo, what’s the Time? onderzoekt Ingel Vaikla de architectuur van het oude Joegoslavische paviljoen van de Wereldtentoonstelling in Brussel (1958) in zijn huidige functie als het Sint-Pauluscollege.
'Le cœur à même la peau is een fotografisch project met veelvuldige gevoeligheden. Het verhaal werd gemaakt met vier harten en benadert de mentale gezondheid vanuit het intieme prisma van Lola en Lou.'
Tijdens diverse verblijven in Pyongyang en op het Koreaanse platteland keek Stéphane Gladieu zonder vooroordeel, zonder militantisme of aanklacht met een frisse blik naar een nieuw land in wording, en hij slaagde erin om het individu in de groep zichtbaar te maken.
Tijdens een reis naar Kroatië in 1996, kort na de Onafhankelijkheidsoorlog, vatte de Amerikaanse fotograaf Brian McCarty, die in Californië woont, het plan op om de wereldwijde conflicten weer te geven door het prisma van de ervaring van kinderen.
Vasco Ascolini schenkt sinds 1990 foto’s aan het Museum. In meer dan dertig jaar tijd heeft de collectie van het Museum er zo meer dan tachtig foto’s bijgekregen.
Een koets doorkruist een bos, een koor zingt ‘Mother of God’, een kip slaapt in een stadspark.
Voor de nieuwe editie van Galerie du Soir kozen we Dimitri Michaux en zijn werk Syllogomanie.
De tentoonstelling L’instant qui fuit schetst het parcours van Yves Auquier.Als fotograaf van het intieme interesseert hij zich voor wat leeft, voor de tijd die voorbijgaat, voor het vertrouwde en het vluchtige moment, terwijl hij zijn eigen dwarsdoorsnede samenvat met de notie van “intimistisch realisme”.
Wanneer men bij het lezen van deze titel zich wat verloren voelt, dan is het nog meer verwarrend wanneer men die geplaatst ziet bij deze foto’s.
Alles is begonnen met een foto van een stilleven, gefotografeerd bij zijn grootmoeder...
“Heel jong heb ik mij eerder toegelegd op het schrijven” vertelt Sarah Joveneau, auteur van de reeks Piel de Lucha.
Deception Island is een multidisciplinair werk – het houdt het midden tussen performance, film en installatie – dat het onzichtbare aspect van een mythe van de Belgische ontdekkingstocht exploreert en het verhaal van een non-reis uitwerkt.
Voor deze nieuwe editie van de Galerie du Soir is onze keuze gevallen op Mathieu Van Assche. “In feite kom ik uit de wereld van de illustratie” verduidelijkt Mathieu Van Assche. Deze graficus, geboren in 1980, komt tot de fotografie door middel van de gravure.
Eind 2015 begint de fotografe Diana Matar de plaatseen op te zoeken waar de politie burgers gedood heeft. In haar studio maakt zij gedetailleerde kaarten en verzamelt informatie over elk dodelijk geval van politiegeweld dat de voorbije twee jaren gebeurd is.
Met Washington D.C. en de Trump Tower als achtergrond gebruikt de kortfilm van Nina Berman op esthetisch vlak de propagandaklassieker van Leni Riefenstahl om te kijken naar de verkiezing en de inauguratie van de Amerikaanse president Donald J. Trump in 2017.
Van uiterlijk veranderen, van tijdperk, van genre, zichzelf in de spiegel bekijken alvorens op te treden voor de vrienden, voor de familiekring, terwijl men de tics nabootst van elk van de vedetten van het kleine scherm. Kinderen verkleden zich graag, zij snuffelen rond in de kasten en op zolder op zoek naar kostuums, hoeden en andere accessoires.
De ontdekking van de foto’s van René Magritte in de jaren ‘70, tien jaar na het overlijden van de schilder, heeft een nieuw licht geworpen op zijn creatieproces en de nauwe banden die hij heeft met “het mechanische beeld”, het zij fotografisch of cinematografisch.
De overstromingen waardoor het zuiden van België in de zomer van 2021 werd getroffen, richtten ongezien veel menselijke en materiële schade aan.
Nu elke nieuwe auto uit informatica en geavanceerde technologie bestaat, komt het bestaan van de garages van vroeger in het gedrang.
Zesduizend is de postcode van Charleroi. De oude Belgische industriestad wordt ook ‘de zwarte stad’ genoemd.
Naast de intrinsieke waarde die de reeks Canvas heeft, onderzoekt ze alle bruikbare technieken voor een dergelijk werk: fotografie, print op doek, 3D-print, superposities, collages, zeefdruk op papier, een apart gebruik van vinylplaten, superposities van kalkpapier, naaiwerk, schilderkunst, video...
BAB SEBTA is een opeenvolging van reconstructies van geobserveerde situaties op de grens van Sebta (Ceuta), een Spaanse enclave op Marokkaanse bodem. Die plek is het toneel van een handel in goederen die tegen gereduceerde prijs worden gemaakt en verkocht.
In de tentoonstelling over Lisette Model stellen we een 150-tal werken voor waarin al haar iconische reeksen aan bod komen...
In Paradise City focust Sébastien Cuvelier op het mythische land Iran.
Of het nu via teksten, poëzie of zoals hier fotografie is: Ivan Alechine wordt geïnspireerd door te werken als een etnoloog.
‘En attendant Saïgon’ is een fotografisch werk dat gaat over het collectieve geheugen en over de overdracht en het verlies van het culturele erfgoed in migrantenfamilies,’ licht hij toe.
Area 51, Nevada, USA is een film die op verkenning gaat in de omgeving van zone 51 (Area 51) in de Verenigde Staten, in de woestijn van Nevada.
De tentoonstelling Uit liefhebberij. De grote en kleine geschiedenis van de amateurfotografie werd gemaakt in samenwerking met La Conserverie en de collectie van Michel F. David (Les Éditions Sur la Banquise).
Tussen 2011 en 2021 maakte de Belgische fotograaf Karin Borghouts een overzicht in beelden van de doodlopende steeg- jes van Parijs, dankzij een kunstenaarsresidentie die de Vlaamse Gemeenschap haar in 2015 toekende.
Tijdens de lockdown vroeg ik me af hoe ik nieuwsgierig kon blijven, hoe ik kon blijven reizen, kijken en naar anderen toe gaan, en hoe ik kon blijven kiezen voor openheid liever dan in mezelf gekeerd te zijn.
‘Ik bracht mijn tijd door met het doorbladeren ervan, ik verknipte ze en verzamelde de illustraties zonder er ooit iets mee te doen.’
In Island Flyer: A Postcard from the Isle of Wight (2022) neemt de kunste- naar ons mee naar een eiland in het Kanaal, ten zuiden van Engeland, op zoek naar vervlogen zomers.
Geen grandioze gebeurtenissen in de foto’s van Michel Vanden Eeckhoudt, geen politieke of moraliserende boodschappen.
Ik stel me u voor, dit boek in handen, terwijl gij ontdekt wie wij zijn, manadiers (veefokkers) en gardians (veehoeders) van de Camargue, dankzij Soleil Noir van Roger en Gaëlle.
Het werk vindt zijn oorsprong in een vertrouwd gebied waar ik regelmatig ging wandelen, het natuurreservaat de Kalmthoutse Heide in de Antwerpse Kempen.
In het kader van het project “Trains & Tracks” heeft Europalia Melanie De Biasio uitgeno- digd een muziekstuk te creëren dat de Italiaanse immigratie in vorige eeuw evoceert. De zangeres heeft de trein genomen om zo terug te gaan tot de bron van wat de Italianen achter zich lieten.
Voor deze nieuwe editie van de Galerie du Soir is onze keuze gevallen op Danielle Rombaut.
De blik van André Kertész heeft nieuwe wegen geopend binnen de fotografie van de XXste eeuw.
Bernard Plossu is een bekende van het Musée de la Photographie. In 2007 heeft hij er So long tentoongesteld, wat zijn verblijf in de Verenigde Staten in de jaren 1970- 1980 in herinnering bracht.
Gauthier d’Ydewalle transcribeert, interpreteert en synthetiseert, door middel van het beeld, boeken die hem geraakt hebben, door deze onder te dompelen in een compositie waarbij de kleuren, de tinten, de compositie als doel hebben de diepgaande natuur uit te drukken van het litteraire, filosofische of poëtische werk die zij bevatten.
Een project onder leiding van het Musée de la Photographie in samenwerking met de vzw Les Amis des Aveugles de Ghlin
Lux in tenebris is een combinatie van foto’s en video’s die de kijker meeneemt op een intieme en onuitgegeven reis op zee.
“Ik woon in de streek van Ath en zoals elke Belg uit de Borinage waren er altijd terrils in mijn gezichtsveld. Op een dag, toen ik er met de auto voorbij kwam, heb ik mij gerealiseerd dat men ze altijd van ver zag, en kreeg ik zin om te gaan kijken wat er daar gebeurde.”
De tentoonstelling NOOR/PULSE in het Musée de la Photographie in Charleroi is een origineel idee ontwikkeld door NOOR en het Museum.
Deze 18°editie van de Prix national Potographie Ouverte kende een mooie deelname. Niet minder dan 403 inzendingen dongen naar de gunst van de jury.
I am not seen kaart de ontmenselijking en de dematerialisatie van de wereld aan via een montage van bewakingsvideo’s, op verschillende plaatsen opgenomen en online vastgelegd.
In het kader van hun partnership hebben Le Soir en het Musée de la Photographie het initiatief genomen tot de Galerie du Soir. Eén uitzondering echter :
Joel-Peter Witkin is berucht voor zijn provocerende en controversiële foto’s die het morbide, het erotische en het religieuze op de voorgrond plaatsen. Als master in de kunstgeschiedenis aan de universiteit van Albuquerque waar hij eveneens fotografie zal studeren, getuigt hij in zijn werk van een gedegen kennis van de klassieke schilder- en beeldhouwkunst, evenals van de fotografie en de mythologie.
Op basis van de foto’s waarvoor zij de toelating van de militairen ontving, heeft Debi Cornwall een geëngageerde reeks samengesteld dank zij haar ervaring als advocate, die twaalf jaar gewerkt heeft aan de balie van New York.
Peter H. Waterschoot nodigt ons uit op een bewegingsloze reis, in wat het opnieuw samengestelde verhaal zou kunnen zijn van een vreemde nacht die zich afspeelt in afgesloten ruimtes, met gedimde lichten zoals ook in de stad die ze herbergt.
“Claire ontdekt dat zij op internet figureert in een film van bedenkelijke kwaliteit. Zij ziet zichzelf voor het raam van haar huis in gezelschap van een haar onbekende man. Zij geven een verliefde indruk. Zij beslist op zoek te gaan naar die onbekende. Naar Traunstein.”
Voor deze nieuwe editie van de Galerie du Soir is onze keuze gevallen op Bruno Oliveira.
